To απέραντο σκοτάδι του Ιράν
Το θεοκρατικό καθεστώς χρησιμοποιεί όλα τα εργαλεία καταστολής που έχει στη διάθεσή του για να πατάξει ανήλικα παιδιά, αδιαφορώντας πόσο αίμα θα χυθεί!
Γράφει η Δρ Σοφία Κατσίγιαννη
Αντιδήμαρχος Παιδείας, Ισότητας και Τουριστικής Ανάπτυξης του Δήμου Διονύσου | Αναπληρώτρια Γραμματέας Τομέα Τουρισμού του ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝ.ΑΛΛ.
Το σκοτάδι στο Ιράν κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες. Σύμφωνα με τους υποχρεωτικούς νόμους της χώρας, οι γυναίκες και τα κορίτσια –ακόμα και όσες δεν ξεπερνούν τα επτά έτη– είναι αναγκασμένες να καλύπτουν τα μαλλιά τους με μια μαντίλα παρά τη θέλησή τους και όσες δεν το κάνουν αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες.
Η τιμωρία σε ενδεχόμενο εντοπισμό μιας γυναίκας σε δημόσιο χώρο χωρίς μαντίλα περιλαμβάνει σύλληψη, φυλάκιση, μαστίγωμα ή πρόστιμο – όλα αυτά για το «έγκλημα» της άσκησης του δικαιώματός τους να επιλέγουν τι θα φορέσουν.
Σε μια νεότερη εξέλιξη της υπόθεσης, μέσα στο Σαββατοκύριακο έγινε μια δήλωση από τον γενικό εισαγγελέα της χώρας Μωχαμμάντ Μονταζερί, ότι η αστυνομία «ηθικής» «δεν σχετίζεται με το σύστημα απόδοσης δικαιοσύνης, αλλά το δικαστικό σύστημα θα συνεχίζει να διαχειρίζεται τις προκλήσεις της κοινωνίας» γεγονός που ενδέχεται να σημαίνει ότι η αστυνομία ηθών «τελεί υπό κατάργηση» αλλά σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει (αυτή τη στιγμή) ότι καταργήθηκε.
Έως ότου θεσμοθετηθεί επισήμως ποια θα είναι η επόμενη μέρα της αστυνομίας ηθών (εάν όντως θα καταργηθεί ή οι αρμοδιότητές της θα αλλάξουν) καλό θα είναι να κρατάμε μικρό καλάθι και παράλληλα να είμαστε αισιόδοξοι καθώς φαίνεται ότι οι γυναίκες του Ιράν έχουν «στριμώξει» το θεοκρατικό καθεστώς, σε μια άτυπη για την ώρα, πρώτη νίκη.
Και ενώ η καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων ήταν στην καθημερινότητα των γυναικών, τις τελευταίες εβδομάδες ήρθε να προστεθεί και η βίαιη καταστολή από το καθεστώς, σε μια προσπάθειά του να μπει τέλος στις μαζικές διαδηλώσεις, στον απόηχο της δολοφονίας της 22χρονης Μάχσα Αμίνι, όταν εκείνη βρισκόταν υπό κράτηση από την αστυνομία ηθικής.
Νέοι, συμπεριλαμβανομένων έφηβων κοριτσιών και αγοριών, βρίσκονται στο επίκεντρο των διαδηλώσεων και των συγκρούσεων με τις δυνάμεις ασφαλείας στους δρόμους, τις πανεπιστημιουπόλεις και τα λύκεια, με τη μέση ηλικία των διαδηλωτών είναι τα 15 έτη.
Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων υποστηρίζουν ότι τουλάχιστον 50 ανήλικοι έχουν σκοτωθεί ενώ σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη έχουν συλληφθεί 14.000 άτομα, στην απολυταρχική δυστοπία που είναι σήμερα το Ιράν.
Με τις γυναίκες επικεφαλής έχουν διοργανωθεί διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα με αίτημα τον τερματισμό της διακυβέρνησης από τους σκληροπυρηνικούς κληρικούς, ενώ η οργή και η αποφασιστικότητα αυτής της γενιάς φαίνεται να έχει αιφνιδιάσει τους κυβερνώντες.
Το δεδομένο, όμως, είναι ότι η κυβέρνηση και η νεολαία δεν καταλαβαίνουν ο ένας τη γλώσσα του άλλου. Αυτό που συμβαίνει στο Ιράν είναι κάτι παραπάνω από αντίδραση στο χιτζάμπ. Αυτό που κάνει αυτές τις διαμαρτυρίες διαφορετικές είναι ότι τα παιδιά δεν κρύβονται και δεν σκύβουν το κεφάλι, αψηφώντας το κατεστημένο με αποφασιστικό και πρωτόγνωρο τρόπο.
Την ίδια στιγμή το θεοκρατικό καθεστώς χρησιμοποιεί όλα τα εργαλεία καταστολής που έχει στη διάθεσή του για να πατάξει ανήλικα παιδιά, αδιαφορώντας πόσο αίμα θα χυθεί!
Αυτές τις ώρες το Ιράν, το οποίο έχει υπογράψει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού, παραβιάζει τις υποχρεώσεις του. Αυτό όμως είναι «ψιλά γράμματα». Εκείνο, όμως, που δεν είναι «ψιλά γράμματα» είναι το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή τα παιδιά της χώρας δεν είναι ασφαλή στους δρόμους και δεν είναι πλέον ασφαλή ούτε στο σχολείο αφού καθημερινά οι γονείς τους δεν γνωρίζουν αν αυτά θα επιστρέψουν στο σπίτι.
Με την ίδια περιφρόνηση αντιμετωπίζει και το θέμα της ανθρώπινης ζωής καθώς η θανατική ποινή είναι στην «ημερήσια διάταξη» και μάλιστα για «ψύλλου πήδημα». Η θανατική ποινή δεν αποτρέπει, δεν είναι αναστρέψιμη, δεν είναι ανθρώπινη αφού δεν υπάρχει «ανθρώπινος» τρόπος να σκοτώσεις, κάνει δημόσιο θέαμα τον θάνατο και σήμερα ο πλανήτης στην πλειοψηφία του γυρνάει την πλάτη του στη θανατική ποινή καθώς αποτελεί ένα κατάλοιπο μια ξεπερασμένης εποχής.
Ο αγώνας όμως που δίνεται στο Ιράν είναι ιστορικός και τα παιδιά το γνωρίζουν. Καθημερινά έφηβες διαμαρτύρονται βγάζοντας τα χιτζάμπ τους, χτυπώντας τις πόρτες και φωνάζοντας «Γυναίκες, Ζωή, Ελευθερία», παρά τον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχουν οι ίδιες αλλά και οι οικογένειες τους, καθώς οι απειλές επεκτείνονται στους γονείς και συγγενείς τους.
Οι κυβερνώντες από τη μια νομίζουν ότι, αν φοβίσουν τους γονείς, μπορούν να ελέγξουν και τα παιδιά και από την άλλη τρομοκρατούν τα παιδιά γιατί φοβούνται αυτό που έρχεται με ορμή χειμάρρου.
Τις τελευταίες ημέρες όμως κυκλοφορούν ολοένα και περισσότερες πληροφορίες για μαζικές εκτελέσεις χιλιάδων ανθρώπων που αψηφούν το καθεστώς. Αυτό δεν πρέπει να επιτραπεί!
Η παγκόσμια κοινότητα οφείλει να παρέμβει με όποιο τρόπο μπορεί. Οφείλει να επιβάλει κυρώσεις στο Ιράν και να φροντίσει κάθε γενναία γυναίκα που αγωνίζεται ενάντια στη δικτατορία και την καταπίεση να βγει νικήτρια από τη μάχη αυτή. Αυτές οι γυναίκες είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον και θα αποτελούν διαχρονική έμπνευση για τον λαό του Ιράν, και όχι μόνο.
Το σύνθημα «Γυναίκες, Ζωή, Ελευθερία», που ακούγεται στους δρόμους του Ιράν αυτές τις μέρες πρέπει να είναι και το δικό μας σύνθημα!
