Ο λαϊκισμός που φρενάρει το εθνικό μέλλον
Η εθνική κρίση της εποχής μας, χαριτωμένη και επίμονη, αναφορικά με τις ρίζες και τα βαθύτερα αίτιά της θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να αξιοποιηθεί ως μια ιστορική εθνική ευκαιρία. Να αλλάξουμε. Ένα απλό και... σύνθετο την ίδια στιγμή ρήμα. Να αφήσουμε πίσω μας το ενοχικό χθες. Να αντικρίσουμε το μέλλον με ρεαλιστική, αντικειμενική αυτοπεποίθηση. Όχι με την ελαφρότητα που μας χαρακτηρίζει ως κοινωνία, παραδοσιακά και ιστορικά. Να διαβάσουμε σωστά τις παθογένειες και τις στρεβλώσεις με τις οποίες... χορεύουμε τανγκό, από γενιά σε γενιά. Περίπου, αδιόρθωτοι, αν όχι αμετανόητοι. Να διακόψουμε το... σύμφωνο συμβίωσης με τον λαϊκισμό. Με το τέρας του λαϊκισμού, που σεργιανίζει επίμονα μέσα μας, και σε κάθε ευκαιρία αποτυπώνεται στην εθνική διαδρομή. Στο εθνικό υπόδειγμα μέλλοντος.
Και πολλά ακόμη φυσικά, που πρέπει να κάνουμε. Έπρεπε να έχουμε κάνει. Αλλά δεν τα κάνουμε. Και διστάζουμε ακόμη να πάρουμε την απόφαση να τα κάνουμε. Πέρασαν κιόλας οκτώ χρόνια από την αφετηρία της διαρκούς εθνικής κρίσης, μετά την οδυνηρή και μοιραία υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης, με την έναρξη της εθνικής τραγωδίας των μνημονίων. Κι όμως, δεν μάθαμε τίποτα. Ή, σε κάθε περίπτωση, μάθαμε και διδαχτήκαμε λιγοστά πράγματα από τα διαρκή και επαναλαμβανόμενα λάθη μας. Ο λαϊκισμός διατηρείται και επιβιώνει, ως αυτονόητο παρακολούθημα ενός λαού που κάποτε γεννούσε ιδέες. Πρωταγωνιστούσε σε ανατροπές. Κινητροδοτούσε την έγκαιρη διόρθωση του μέλλοντος.
Ο λαϊκισμός που σεργιανίζει παντού. Διατρέχει οριζόντια το πολιτικό σύστημα. Σε όσους δεν αισθάνονται καμμία συστολή να τον υπηρετήσουν, ανοιχτά και μεγαλοφώνως. Και σε όσους διεκδικούν να τον τσαλακώσουν. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια εξέγερση ειλικρίνειας. Να περάσουμε από τις καλές προθέσεις στις πράξεις. Με σχέδιο, επιμονή και... άρνηση παραίτησης. Να μην το βάλουμε κάτω. Για να διεκδικήσουμε, με αντικειμενικές πιθανότητες επιτυχίας, τη διόρθωση του εθνικού μέλλοντος, το οποίο... στραβώνει επικίνδυνα.
Γράφει ο Μάνος Οικονομίδης, δημοσιογράφος, σύμβουλος στρατηγικής και επικοινωνίας
