Άγγελος Κανιούρας: Ο άνθρωπος που ανέστησε την επική ποίηση

22/02/2021, 15:07
Άγγελος Κανιούρας: Ο άνθρωπος που ανέστησε την επική ποίηση

Μετά τη συγγραφή των πέντε προηγούμενων έργων του ο συγγραφέας με πρώτη τη «Ρομφαία» αναζητά να χαράξει έναν καινούργιο δρόμο στην ποίηση. Η ιστορία και ο μύθος θα δώσει τη σκυτάληστη φιλοσοφική σκέψη και θα κάνει άνοιγμα στην κοινωνικοποίηση των θεμάτων που απασχολούν τον άνθρωπο.

Γράφει η Ζέτα Τζιώτη

Στο τελευταίο έργο «Ρομφαία» διαφαίνεται από τις έως τώρα προσεγγίσεις μια καινούργια προσπάθεια στην ποίηση και τα ελληνικά γράμματα.

Στόχος είναι η διεθνοποίηση της σκέψης στην ποίηση. Θέλει να ξεφύγει από τα στενά όρια της ιδεοληψίας και να αφεθεί να ανασάνει ελεύθερα σε έναν ευρύτερο χώρο όπου ο κάθε αναγνώστης να το θεωρεί δικιά του συγγραφή και πράξη δίκαια.

Στέκεται στον χώρο της τραγωδίας. Αναζητά μέσα από την ηρωίδα του έργου το δικό του δρόμο, με καινούργια μονοπάτια, στην ποίηση. Παλεύει συνάμα να φωτίσει και να δομήσει μια ιδιαίτερη σχέση αυτογνωσίας. Μέσω της αμεσότητα των ηρώων να χαρίσει στον αναγνώστη πρωτόγνωρες εικόνες και σκέψεις.

H δίκη της ζωής

Επιλέγει την πιο ακραία στιγμή μιας θεωρητικά πετυχημένης γυναίκας. Στο τελευταίο θνητό της βήμα ο ποιητής τη θέλει να ανηφορίζει τον δρόμο της επιλογής της. Η συνάντηση με το πρωτογέννητο φως της ζωής είναι το ύστατο χαίρε του σύμπαντος. Εκεί θα ξαναζήσει την πορεία της ως εδώ και θα στοχαστεί το τέλος της διαδρομής της, στον χρόνο.

Στην δίκη της ζωής θα υπερασπιστεί και απολογηθεί μπροστά στην αλήθεια.

Η Ρομφαία σηματοδοτεί μια καινούργια αρχή, απαλλαγμένη μύθων, ιστορικών γεγονότων ή ποιητικών παραπόνων με τα εγώ, εσείς, εμείς κι εκείνοι, δίνει οικουμενικότητα στην ποιητική σκέψη του έργου και πέρα από δογματισμούς ή εθνικισμούς που συνηγορούν στον ευτελισμό της ίδιας της υπόστασής μας.

Η καινοτομία του δράματος είναι ο Χορός. Ο ρόλος του σαν συμμετοχική μονάδα θα δώσει οικειότητα και εμπιστοσύνη στην Νήρικο. Σε μια τέτοια στιγμή το δρώμενα θα έχουν συνεχή πλοκή και ροή γνώσεων. Ο εφησυχασμός είναι άγνωστη λέξη στην καινούργια τεχνική της ποίησής του.

Τα δρώμενα πρόσωπα είναι δανεισμένα από τον χώρο της φύσης μας (Βράχος, Χορός, Άνεμος, Ηχώ, Βοές, Νήρικος [απροσδιόριστη γυναίκα]).

Η Ρομφαία είναι έργο βαθύτατα στοχαστικό, φιλοσοφικό, ιδιαίτερα κοινωνικό, και έντονα ανατρεπτικό.Αντιμετωπίζει με θάρρος τη στιγμή και δίνει τον χρόνο στον αναγνώστη να αναζητήσει τον δρόμο της κάθαρσής του.

Ο αφηρωισμός του βίου μπρος στο ομιχλώδες τοπίου του θανάτου γίνεται δοτικός, ευρηματικός, απολογητικός και ενίοτε δραματικός...

Στην απολογία θα καταγραφεί ο χρονικός λόγος. Ο Δικαστής (Βοές) θα συμπληρώσει τον χρόνο του (θα σημειώσει τον τόπο) αδικήματος.

Στα έως τώρα δήθεν «ορθά» θα αντικρούσει τους θνητούς ισχυρισμούς των πραχθέντων.

Το «αίτιον» δεν δικαιολογεί την (άδικη) πράξη! Ο ποιητής θα σταθεί δίπλα στον αναγνώστη και θα αφουγκραστεί μαζί του (όπως και στα προηγούμενα έργα του) τους ήρωές του και όσα εκείνοι έχουν να πουν.

Η στιγμή της απολογίας

Το σύντομο πέρασμα από τη ζωή υπόκειται σε κανόνες περιορισμού της φύσης που λέγεται «Κρίση». Εδώ θα λεχθεί το όνομα του καθενός μας. Οι Βοές των πράξεων σαν αστραπή θα ανατρέξουν στην αρχή της γέννησης. Το θνητό θα συρθεί ομαδικά ως το καινούργιο χάραμα της αυτογνωσίας. Θα παραμερίσουν οι αναμνήσεις τον πόνο ή θα περιπλέξουν (με οδύνη)τη στιγμή της απολογίας;

Η καινοτομία του έργου θέλει τον Χορό πρόσωπο και τη συμμετοχή ηρώων δανεισμένους από τα στοιχεία που περιβάλουν τον άνθρωπο. Η διαρκής παρουσία από την αρχή ως το τέλος και η πενταμερής σύμπραξη υπεράσπισης έναντι του «Κριτή» δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης μιας δίκαιας δίκης...

Ο Άγγελος Δ. Κανιούρας γεννήθηκε στους Αγίους Αναργύρους Καρδίτσας. Φαρμακοποιός στο επάγγελμα.

Το τελευταίο ποιητικό έργο του Άγγελου Δ. Κανιούρα με τίτλο «ΡΟΜΦΑΙΑ» κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΚΟΒΟΣΤΗ και είναι ο διάλογος ζωής και θανάτου! Το αιώνιο ερώτημα όλων μας. Η ποίηση είναι το μονοπάτι, μέσα από το οποίο ο καθένας μας δίνει τη δική του απάντηση...

Απόσπασμα από το βιβλίο

«Πέρασα από αυτό το δρόμο!

Λίγα βλέπεις!

Είδα ανθρώπους να πεθαίνουν μπροστά μου.

Κανένας δεν έδινε σημασία.

Ήμουν τόσο αδύναμος να κάνω το παραμικρό...

Έβλεπα ωστόσο παιδιά χαρούμενα αμέριμνα να παίζουν.!

Έβλεπα την ελπίδα στα μάτια τους....

Κι εμείς μιλάγαμε για κρίση

κι ό,τι το αυτοκίνητό μας θέλει αλλαγή...

Έτσι κι αλλιώς:

Αυτά τα παιδιά σκέφτομαι

όταν ζητώ κάτι από το Θεό....

σε αυτά ας δίνει...

κι όχι σε εμάς τους πλεονέκτες.

Γι’ αυτά τα παιδιά έγραψα και θα γράφω...».